Hammondhátíð Djúpavogs 2007

Bj. Hafþór Guðmundsson, sveitarstjóri, var sérlegur rýnir Hammondhátíðar 2007.
Hér fyrir neðan má sjá umfjallanir eftir hann fyrir alla fjóra daga hátíðarinnar.

Fimmtudagurinn

 - Góð byrjun -

Ekki er hægt að segja annað en að Hammond hátíðin á Djúpavogi hafi farið vel af stað fimmtudagskvöldið 31. maí.

Hr. Hammond sjálfur, Svavar Sigurðsson, kallar þessa samkomu “Djúpavogskvöldið”. Í gærkveldi, eins og á síðasta ári, fékk hann heimamenn til að ríða á vaðið og skemmta fjölmörgum gestum, sem reyndar fylltu hundraðið.

Hljómsveitir kvöldsins voru tvær;

Fyrst steig á svið unglingahljómsveitin Arachnophobia. Hún naut aðstoðar Svavars, er sat við “Hammond Drottninguna” sem Karl heitinn Sighvatsson átti á sínum tíma.

Ekki var þó áberandi unglingabragur í framkomu og hljóðfæraleik þeirra Arnars Jóns, Kjartans, Helga Týs og Arons Daða, sem voru “pottþéttir” og gerðu efni sínu góð skil. Þegar leið á prógrammið bættust í hópinn slagverksleikararnir Otto Maier og Silvia Hromadko og ferðaðist hópurinn þá m.a. um suðrænar slóðir. Vel að verki staðið.

Eftir hlé “þandi lúðra sína” öldungadeild rokkara á staðnum, hljómsveitin sallaD, styrkt með tveim liðsmönnum, Svavari, sem var farinn að “fíla Hammondið í botn” og Írisi Birgisdóttur, sem söng “raddir á bak við Kristján Ingimarsson”. Við hljóðfærin voru Ýmir Már, Jón Ægir, Óli Björns, og Gummi. Prógrammið var sótt á klassískar slóðir rokksins og keyrt fram af krafti, en jafnframt kunnáttu og leikni.

Ef eitthvað mætti finna að voru “desibilin” e.t.v. óþarflega mörg, en þetta var nú einu sinni rokk af beztu gerð og þá verður mönnum að leyfast að ýta aðeins við tökkunum. Kynningar Svavars allt kvöldið voru óborganlegar og allir flytjendur virkuðu sviðsvanir og var ekki að sjá að neinn beygur væri í þeim, enda vanir og góðir menn á ferð, hvort sem litið var til hinna eldri eða yngri. Á Svavar sérstakan heiður skilinn fyrir það, hve duglegur hann hefur verið sem skólastjóri Tónlistarskóla Djúpavogs að virkja efnilega nemendur og fela þeim ögrandi verkefni.

Föstudagurinn

 - Ekki versnar það -

Jæja, þá hélt Hammond hátíðin á Djúpavogi áfram föstudagskvöldið 1. júní.

Nú heimsóttu okkur Austfirðingar, annars vegar úr suðri og hins vegar austan að.

Fyrstir stigu á svið Hornfirðingarnir, sem hr. Hammond, Svavar Sigurðsson, kallaði Mæðusveit Sigurbjarnar, en það var snarlega leiðrétt af talsmanni hljómsveitarinnar, Bjössa söngvara. Þrír meðlimir heita Sigurður (Guðnason á gítar - Hannesson á bassa - Kr. Sigurðsson á trommur) og einn heitir Björn (Sigfinnsson, söngvari), þannig að þetta er Mæðusveitin Sigurbjörn (ekki rugla saman við SigurRós).

Þeir voru með 2 gestaspilara; hljómborðsleikarann, Heiðar, son Sigurðar bassaleikara, en hann var þrælfínn og Önnu Lilju Karlsdóttur, sem bæði er góður trompetleikari og “töff” söngvari. Auk þess tók Hulda Rós, dóttir Sigurðar gítarleikara 2 lög, sem hefðu mátt vera fleiri, því þar er efnileg stúlka á ferð með afburða góða rödd.

Mæðusveitin gerði góða hluti og ljóst að þeim er margt til lista lagt. Lagavalið í heildina var gott og fögnuðu áheyrendur þeim vel, en þeir voru því miður helmingi færri en fyrsta kvöldið. Meðlimir Mæðusveitarinnar þekkja sín takmörk og ljóst að þeir eiga eftir að vaxa á komandi blúshátíðum á Hornafirði og koma vonandi aftur hingað á Djúpavog.

Garðar Harðar var mættur á svæðið með Blúsbrot sitt, skipað hljóðfæraleikurum úr Fjarðabyggð. Slagverksleikarinn Otto Meier, sem segir frá í umfjöllun um 1. kvöldið borðaði ekkert fyrir tónleikana, þar sem hann skildi málið þannig að Garðar ætlaði að útdeila Blúsbrauði líkt og frelsarinn forðum (orðið “brot” á þýzku þýðir “bauð”). Þetta leiðréttist þó fljótt og Garðar og félagar útdeildu þess í stað firna góðri tónlist og náðu hörku tökum á salnum.

Með Garðari í för voru Ágúst Ármann Þorláksson á Hammond, Jóhannes M. Pétursson (Jói á Gili) á bassa, Pétur Hallgrímsson á trommur, Jón Hilmar Kárason á gítar og Guðjón Steinþórsson, einnig á gítar. Auk þess að syngja, þandi Garðar sjálfur svo þriðja gítarinn.

Skemmst er frá því að segja að Blúsbrotið á fullt erindi á hvaða hátíð sem er af þessu tagi. Jón Hilmar er jú bezti gítarleikari á Austurlandi og Garðar, sem gefur honum lítið eftir í snilld á hljóðfærið, er óumdeilanlega snjallasti blússöngvari í fjórðungnum og réttnefndur BLÚSKÓNGUR. Pétur er viðurkenndur trommari og stendur ætíð vel fyrir sínu og Jói, sem líklega hefur spilað minnst þeirra í seinni tíð gerði það sem góður bassaleikari á að gera, fylla upp í bítið en halda sér passlega til hlés. Það þarf ekki að fara orðum um færni Ágústar Ármanns, þegar hljómlist er annars vegar og þótt hann væri að spila á Hammond í fyrsta sinn í 31 ár, virtist það ekki há honum. Guðjón er líka fanta góður á gítarinn en hafði sig of lítið í frammi.

Sem sagt; Annað kvöldið var þrælgott og öllum, sem að komu til sóma. Félagarnir í Blúsbrotinu tóku það sérstaklega fram við undirritaðan að þeir fögnuðu þessu framtaki með Hammond – hátíðina hér á Djúpavogi og telja Svavar eiga mikinn heiður skilinn fyrir að koma henni á.

Laugardagurinn

 - Landsliðin stóðu sig misjafnlega vel -

Laugardaginn 2. júní voru landslið á vegum Íslendinga að reyna að halda uppi heiðri landans á a.m.k. 2 vígstöðvum. Knattspyrnuliðið náði aðeins 1/3 af mögulegum stigafjölda á móti “Lítt’á Steina”, en blúslandsliðið mætti í Íþróttahúsið á Djúpavogi og skoraði vel.

Í landsliðshópnum voru: Halldór Bragason (hver vill ekki vera vinur Dóra), Jakob Frímann Magnússon (Hammondmaður í stuði), Ásgeir Óskarsson (með “prikin á lofti”), Eðvald Lárusson (eitt af gítargúrúum landsins) og Guðmundur Pétursson (vopnaður bassa í þetta sinn og glettilega góður). Markvörður og vítaskytta var Andrea Gylfadóttir og klikkaði hún hvorki í vörn eða sókn.

Í stuttu máli sagt færðu þau u.þ.b. 200 áheyrendum eyrnakonfekt í bezta gæðaflokki og ljóst að erfitt verður fyrir starfandi landsliðsþjálfara á næsta árið að ganga fram hjá þeim. Andrea er blússöngvari í heimsklassa og framkoman skemmir sko ekki fyrir. Ekki er ástæða til að bera saman frammistöðu hópsins s.l. laugardagskvöld og þeirra sem voru í sömu sporum á Hótel Framtíð fyrir rúmu ári síðan, enda eru tvennir tónleikar aldrei eins. Að mati undirritaðs voru tónleikarnir fyrir ári síðan “léttari og búsaðri” og ljóst að þar náðist upp betri stemming (líklega spilaði salurinn þar inn í), en tónleikarnir 2. júní voru einstaklega áheyrilegir og skilja sem slíkir meira eftir þegar upp er staðið.

Í hléi léku ungir heimamenn (sjá umfjöllun um 1. kvöldið) og eins og vænta mátti geta menn áfram verið stoltir af þeim.

Fyrr þennan sama dag höfðu Agnar Már Magnússon og Hrund Ósk Árnadóttir troðið upp í Löngubúð og heillað áheyrendur upp úr skónum með snjöllum flutningi. Því miður var ljósmyndari hátíðarinnar vant við látinn og það hreinlega gleymdist að nálgast myndir af þeim Agnari og Hrund. Ef einhver, sem þetta les, á mynd af þessum viðburði í fórum sér væri hún vel þegin af heimasíðunni.

Sunnudagurinn

 - Hammond-orgelið á heimavelli -

Þeir sem sóttu upphafskvöld og 3ja kvöld Hammond-hátíðarinnar á Djúpavogi fengu beint í æð áhugaverðan fróðleik um tilurð Hammond-orgelsins. Úrsmiði að nafni Hammond rann til rifja hve fátækir söfnuðir í Bandaríkjunum áttu erfitt með að verða sér úti um orgel til að nota við kirkjulegar athafnir. Hann ákvað að smíða grip til að bæta úr þessu og úr varð hljóðfæri, sem ekki hefur eingöngu verið notað í kirkjum, heldur einnig orðið einn mesti áhrifavaldur í rokk-sögunni og leitt af sér marga snillinga bæði “gengna og gangandi”.

Á fjórða degi Hammond-hátíðarinnar var orgelið komið á heimavöll, því það var notað við sjómannadagsmessu í Djúpavogskirkju. Sóknarpresturinn, Sr. Sjöfn Jóhannesdóttir, predikaði og kirkjukórinn söng við undirleik organistans, Svavars Sigurðssonar. Einleik á trompet lék Otto Meier.

Á eftir messu spilaði Svavar síðan nokkur sjómannalög við góðar undirtektir.

Á þennan viðeigandi hátt lauk Hammond-hátíð Djúpavogs árið 2007. Hátíðin var nokkru betur sótt en upphafsárið 2006, en ljóst að það er langt í land áður en okkur tekst að markaðssetja hana betur hér fyrir austan. Orðspor hennar hefur þó greinilega aukizt og bezta auglýsingin verða ánægðir tónlistargestir og -flytjendur og sífellt stækkar hópur beggja. Þeir sem komu lengst af voru líklega Valdís Ingimundardóttir og Þórður Ársælsson, sem lögðu land undir fót alla leið frá Akranesi. Mestan heiður af því að sækja alla viðburði hátíðarinnar eiga samt heiðurshjónin Erla Ingimundardóttir og Ingimar Sveinsson, sem greinilega eru yngri í anda en við sum hver hin.

(Vegna hugleiðinga hér að ofan skulum við muna, að við getum ekki ætlazt til að aðkomufólk komi til okkar á áhugaverða atburði ef við sjálf útnáurumst hér heima þegar atburðir á borð við Hammond-hátíð eru í boði í nágrenni við okkur. Við skulum því vera dugleg að blanda geði við nágranna okkar og blanda geði við þá, þegar þeir bjóða upp á tónleika eða slíkt):

Er hér með öllum þeim færðar miklar þakkir, er lögðu hönd á plóg vegna Hammond-hátíðar, áheyrendum, flytjendum, tæknimönnum, Hótelhaldara og hans fólki, forsvarsmönnum Íþróttamiðstöðvarinnar, styrktaraðilum, starfsfólki hátíðarinnar. Hið sama gildir um alla aðra, sem létu sig varða vöxt hennar og viðgang.