| |
Hammondhátíð Djúpavogs 2008
Bj. Hafþór
Guðmundsson og Ólafur Björnsson voru sérlegir rýnar Hammondhátíðar 2008.
Hér fyrir neðan má sjá umfjallanir eftir þá fyrir alla fjóra daga
hátíðarinnar.
Þá er einnig hægt að skoða myndir frá hverju kvöldi, en tenglar á
þær eru neðst í hverri rýni
Fimmtudagurinn
- Hammondhátíðin 2008 fer vel af stað -
Hammondhátíðin 2008 var sett
fimmtudaginn 1. maí á Hótel Framtíð á Djúpavogi. Forsprakki
hennar frá upphafi hefur verið Svavar Sigurðsson og setti hann
hátíðina að viðstöddu fjölmenni. Í upphafi vega var 1. kvöldið
tileinkað heimamönnum en nú hefur "útbreiðslusvæðið" verið
stækkað og flytjendur sóttir um stóran hluta
Austfirðingafjórðungs. Það þýddi að mönnum var boðið upp á
vaxandi hornfirzka sveit, ungliðasveit heimamanna og þétta
blússveit úr Fjarðabyggð.
Salurinn á Hótel Framtíð var skemmtilega skreyttur af Silviu
Hrómadko og sviðið hafði verið flutt í hinn enda hans m/v
flestar uppákomur, sem þar hafa verið til þess. Kom það mjög vel
út og gefur fyrirheit um ánægjuleg kvöld framundan.
Kvöldið hófst með Huldu Rós og Rökkurtríóinu frá Hornafirði.
Hulda Rós söng, Sigurður faðir hennar Guðnason lék á gítar,
Eymundur Ragnarsson sá um slagverkið og Bjartmar Ágústsson sló
bassann, bæði þennan "venjulega" sem og forláta kontrabassa. Í
fjarveru Heiðars Sigurðssonar sá hr. Hammond, Svavar Sigurðsson,
um að þenja Drottninguna (fyrrum Hammond orgel Karls heitins
Sighvatssonar).
Prógrammið hófst rólega hjá bandinu sem lék blús og blússkotin
lög eftir Tom Waits, Janis Joplin o.fl. Þegar á leið færðist
nokkurt fjör í leikinn með meira tempói og skemmtilegheitum og
salurinn tók vel við sér. Bandið var þétt og lítið hægt að setja
út á það. Hulda Rós er frábær söngkona sem svo sannarlega á
framtíðina fyrir sér. Hún hefur gott vald á röddinni,
skemmtilegan tón og hefur þetta "extra" sem þarf til að geta
sungið blús. Það hefði þó verið gaman að heyra hana fara oftar
upp á háu tónana, því hún getur það auðveldlega.
Sé litið til þess að ekki eru nema nokkrir mánuðir síðan þessi
hljómsveit var stofnuð, er óhætt að segja að hún sé
„bráðþroska“, því erfitt er að trúa aldrinum þegar þéttleikinn
kemur í ljós, maður myndi frekar ætla að þarna væri hljómsveit
með nokkurra ára reynslu á bakinu. En hljóðfæraleikararnir sem
hana skipa eru ýmist mjög vaxandi eða orðnir þaulvanir.
Ef setja ætti út á eitthvað, væri það agavalið sem var kannski
heldur mikið á rólegu nótunum, t.a.m. var uppklappið rólegur
blússlagari. Engu að síður opnuðu Hulda Rós og Rökkurtríóið
Hammondhátíðina með stæl og hituðu gesti upp fyrir það sem koma
skyldi.
Átta ára afrakstur starfs Svavars að tónlistarmálum á Djúpavogi
kom berlega í ljós, þegar ungliðasveitin „Friðpíka“ steig á
svið, en hana skipa Aron Daði (söngur / bassi), Arnar Jón
Guðmundsson, (gítar / trommur) og Kjartan Jónasson, (gítar /
orgel). Eins og Svavar sagði, þegar hann kynnti þá félaga, hafa
þeir komið fram á öllum hátíðunum þrem og getur hann verið
stoltur af því að hafa vísað þeim piltum fram á veg á
tónlistarsviðinu. Ljóst er að þeir hafa mikið til brunns að bera
og var ánægjulegt að sjá að þeir eru orðnir færir á fleiri
hljóðfæri en þau sem þeir hafa farið fingrum um undanfarin ár.
Þannig er Aron Daði, sem hóf feril sinn sem saxófónleikari,
orðinn góður söngvari með „örugga framkomu. Arnar Jón, sem
hingað til hefur helzt barið húðir er skyndilega orðinn
þrælgóður gítarleikari og Kjartan, þekktur sem bassaleikari,
kann greinilega einnig að strjúka gítarstrengi og var auk þess
ekki feiminn við sjálfa Drottninguna. Það má taka fram að
Friðpíka var eina bandið sem flutti m.a. eigið efni þetta kvöld
og var það bæði frumlegt og skemmtilegt. Virkilega gott framlag
hjá þeim félögum.
Aðalnúmer kvöldsins átti að vera Blúsbrot Garðars Harðar og það
gekk svo sannarlega eftir. Með Garðari í för í þetta sinn voru
„prófessor“ Ágúst Ármann Þorláksson á Hammond, Þorleifur
(sjálfur) Guðjónsson á bassa, Pétur (sankti) Hallgrímsson á
trommur og (heilagur) Jón Hilmar Kárason á gítar. Auk þess að
þenja raddböndin sló (meistari) Garðar fagmannlega strengi á
gítar sínum. Þeir piltar koma allir úr Fjarðabyggð. Óþarfi er að
orðlengja það að þeir félagar eru allir afburða
hljóðfæraleikarar. Ágúst Ármann er mjög yfirvegaður á orgelið en
fylgir þeim félögum vel eftir og tekur sólóin sín af kostgæfni,
þegar honum er uppálagt, áreynslulaust en samt með „fílingi“.
Pétur er mjög þéttur trommuleikari og enginn aukvisi þar á ferð,
enda hefur maðurinn haldið takti hjá ýmsum þekktustu
hljómsveitum sem hafa vaxið upp úr norðfirzku tónlistarlífi og
gert það gott. Um hæfni Þorleifs á bassann efast enginn, enda
eftirsóttur á landsvísu og auk þess er hann mjög lifandi á
sviði. Þess utan blandar hann sér í sönginn og raddar áheyrilega
í völdum köflum. Jón Hilmar hefur verið eitt bezt varðveitta
leyndarmálið í hljómlistinni fram til þessa, en ljóst að hann er
kominn á landsmælikvarða í gítarleik og er því frambærilegur á
hvaða sviði sem er. Garðar er lítill eftirbátur hans á gítarinn
og blús söngvari er hann af guðs náð og að mati annálsritara á
hann þar heima í landsliðshópi. Ekki var þó flutningur þeirra
félaga gallalaus, enda ekki atvinnumenn í þeim skilningi á ferð.
Þeir vissu þó yfirleitt upp á hár, hvað þeir voru að gera í
lögunum en gleymdu því stundum að í upphafi skyldi endinn skoða
því í einstaka tilvikum bar á óöryggi þegar klára átti lögin.
Hlé, sem þeir félagar tóku á flutningi sínum, virtist gera þeim
gott, því þeir mættu tvíefldir til leiks og fóru þá hreinlega á
kostum. Ljóst er að Halldór Bragason og félagar þurfa að hafa
sig alla við í kvöld svo þeir verði ekki á endanum
upphitunarsveit fyrir þá Blúsbrotsfélaga, en líklega eru nú
nokkur ár í það.
Vert er að hrósa hljóðmönnum, þeim Jóni Ægi og Magnúsi
Kristjánssyni fyrir þeirra framlag, því sjaldan hefur „sándið“
borizt betur um húsakynnin á Hótel Framtíð.
Í kvöld, föstudaginn 2. maí, mun Riot band Halldórs Bragasonar
stíga á stokk en það inniheldur sannkallað landslið í
hljóðfæraleik; Þóri Baldursson, Ásgeir Óskarsson, Jón Rafnsson
og Björn Thoroddsen, auk Dóra Braga. Ekki minnkar standardinn á
laugardaginn þegar Stórsveit Samma þenur lúðra í orðsins fyllstu
merkingu. Heyrzt hefur að nú þegar sé von á skipulögðum
sætaferðum úr nágrannabyggðarlögum, enda hefur þessi 18 manna
sveit getið sér gott orð fyrir líflega og skemmtilega framkomu.
Endahnúturinn verður síðan á kristilegum nótum í
Djúpavogskirkju, þar sem Svavar stýrir kór sem hann hefur æft á
undanförnum árum og sett saman prógamm sérstaklega fyrir þessa
hátíð. Auk þess syngur Kristjana Stefánsdóttir gullsöng við
undirleik Tregasveitar sinnar. Ennfremur stígur Berglind
Einarsdóttir á stokk og mun halda uppi heiðri heimamanna, ásamt
Svavari og kórnum.
Það eru svo sannarlega áhugaverðir dagar framundan á þriðju
Hammondhátíð Djúpavogs og sérhver á að geta fundið eitthvað við
sitt hæfi fyrir utan þá sem ætla að mæta á öll kvöldin eins og
systurnar Ingimundardætur.
Myndir frá kvöldinu má skoða með því
að smella
hér
Föstudagurinn
-
Annar í Hammond -
Það voru svo sannarlega engir
aukvisar á ferð á Hótel Framtíð, þegar dagskrá föstudagsins 2.
maí hófst. Halldór Bragason (Dóri Braga) er einn þeirra örfáu,
er komið hafa fram á öllum hátíðunum þrem hingað til. Hann getur
talist skírnarvottur hátíðarinnar og er ein helzta hjálparhella
Hr. Hammond (Svavars Sigurðssonar) að laða til þátttöku ýmsa
meistara á sviði blústónlistarinnar eins og flytjendalistinn
undanfarin ár ber með sér. Hann bauð þetta árið upp á fjóra
landsþekkta snillinga, hvern á sínu sviði; þ.e. Þóri Baldursson
á Hammond, Ásgeir Óskarsson á trommur, Jón Rafnsson á bassa og
Björn Thoroddsen á gítar. Auk þess var Dóri vissulega þarna
sjálfur og er orðinn nokkurs konar vörumerki þeirrar tónlistar
sem hann hafur einbeitt sér að og á rætur sínar meðal annars í
Amríku en hann er snjall tregasöngvari og pottþéttur
blúsgítarleikari.
Þegar Riotbandið hóf leik sinn skynjuðu viðstaddir strax að
þarna voru heimsklassa tónlistarmenn á ferð. Krafturinn sem
einkenndi leik þeirra í byrjun skilaði sér þó ekki alveg til
enda, einkum vegna þess að treginn varð gleðinni og
hressileikanum yfirsterkari í tilfellum. Með þessu er ekki verið
að kasta rýrð á flutning þeirra félaga sem var hafinn yfir alla
gagnrýni. Þórir Baldursson fór að sjálfsögðu létt með að heilla
Drottninguna enda einn reyndasti og færasti Hammondleikari
Íslandssögunnar þar á ferð. Þess má til gamans geta að þegar
Þórir mætti á Djúpavog á föstudeginum voru ekki liðnar nema 10
mínútur þegar hann var búinn að rífa Hammondgarminn allan í
sundur til að stilla allt upp á nýtt. Jón Rafnsson mætti með
forláta „Kontrafbassa“ og lék á hann af sinni alkunnu snilld,
algerlega hnökralaus flutningur hjá honum. Halldór Bragason kann
þetta allt saman frá A-Ö, þekkir hvert einasta blúslag út og inn
og gerir þetta nánast „með annarri“. Mörg sóló, sem boðið var
upp á, voru sannarlega á heimsmælikvarða og fingrafimi Björns
Thoroddsen er slík að ekki er furða þó „Jazzlöggan“ í Kanada
hafi verið nálægt því að handtaka hann fyrir of hraðan gítarleik
á sínum tíma. Sóló kvöldsins var þó engu að síður „húðstrýking“
Ásgeirs Óskarssonar á trommusetti annars undirritaðs enda sýndi
salurinn ótrúleg viðbrögð og þá fyrst fóru menn virkilega í
gang. Ásgeir kom einnig mörgum á óvart með skemmtilegum söng í
Procol Harum laginu A whiter shade of pale.
Það eitt að bjóða gestum Hammondhátíðar upp á jafn stór nöfn og
þarna voru á ferð sýnir hve langt hún er komin í að vinna sér
sess og viðurkenningu meðal fremstu tónlistarmanna þjóðarinnar á
þessu sviði.
Myndir frá kvöldinu má sjá með því
smella
hér .
Laugardagurinn
-
Þriðji í Hammond -
Það er nokkuð ljóst að þeir sem
veltu því fyrir sér hvort þeir ættu að mæta á Stórsveit Samma á
Hótel Framtíð í gær og ákváðu svo að mæta ekki, ættu svo
sannarlega að þjást af ekka í hálsinum í dag og jafnvel
einhverja næstu daga.
Við undirritaðir veltum því lengi
fyrir okkur hvernig hægt væri að gagnrýna svona kvöld eins við
urðum vitni að í gær. Á endanum, eftir miklar pælingar um
faglega gagnrýni, varð niðurstaðan sú að við ætlum að birta
fyrstu "orðlausu" gagnrýnina á Íslandi, að því við best vitum.
Ástæðan er einföld. Við erum gjörsamlega orðlausir og teljum
kvöldið hafið yfir alla gagnrýni.
Við þökkum einfaldlega fyrir okkur og látum myndirnar tala sínu
máli.
Þær eru
hér.
Sunnudagurinn
-
Fjórði í Hammond -
Jæja, þá er nú Hammond-hátíðin búin
þetta árið.
Henni lauk með tvennum tónleikum og ríflega það í
Djúpavogskirkju sunnudaginn 4. maí og að sjálfsögðu var
hljóðfærið, sem hátíðin er kennd við, í forgrunni og setti
sterkan svip á athöfnina frá upphafi til enda. Gestir voru
fjölmargir og munu hafa losað 100, þannig að þetta varð næst
bezt sótti viðburður hátíðarinnar.
Kór Djúpavogskirkju hafði í vetur og vor æft mjög áheyrilega
dagskrá undir stjórn Svavars Sigurðssonar, sem einnig lék undir,
en auk þess nutu flytjendur í nokkrum lögum undirleiks Kristjáns
Marteinssonar (úr Stórsveit Samma / sjá umfj. um kvöld 3), sem
kom til skjalanna með stuttum fyrirvara og leysti hlutverk sitt
af hendi með miklum ágætum.
Kórinn er sífellt vaxandi og þó að karlaraddirnar væru veikar í
tilfellum m/v raddir sönggyðjanna, hljómaði flest mjög vel og
glaðlegt yfirbragð flytjenda varð til þess að „salurinn komst í
stuð“. Undir lokin voru allir viðstaddir staðnir upp og klöppuðu
í takt, þegar Svavar hafði sett upp hálfgerða sýningu á því
hvernig Hammondinn var nýttur í kirkjum víða í Bandaríkjunum til
að skapa þá stemmingu, sem m.a. má sjá í ýmsum kvikmyndum fyrri
ára.
Eftir hlé, kaffi og kökur buðu Svavar og Berglind Einarsdóttir
upp á eitt þekktasta verk úr smiðju J.S. Bach, „Air on a G
string“ og var framganga þeirra mjög áheyrileg eins og við mátti
búast. Berglind er helzta tromp heimamanna á sviði söngmennta og
kemur allt of sjaldan fram sem einsöngvari, en auk þess að
syngja eins og engill er framkoma hennar og virðuleiki á sviði
henni mjög til sóma.
Ekki má láta hjá líða að nefna frumlegar kynningar Svavars á
efni því sem hann kom að sem stjórnandi, þótt hann virkaði
þreyttur og stundum eins og réttur andi væri ekki yfir honum.
Að þessu búnu kynnti Svavar til leiks Kristjönu Stefánsdóttur og
Tregasveit hennar, en hana skipa; Agnar Már Magnússon á
hljómborð, Scott McLemore á trommur og Ómar Guðjónsson á gítar
(en hann er einnig ein aðal skrautfjöðrin í Stórsveit Samma).
Skemmst er frá að segja að þarna voru frábærir tónlistarmenn á
ferð, enda við hæfi, þar sem Kristjana sjálf er enginn aukvisi
og hefur nú fest sig í sessi sem ein af drottningum Íslands á
sviði jazz- og blústónlistar, en hún gerði einkum blúsnum skil í
þetta sinn. M.a. flutti hún lög af væntanlegum hljómdiski sínum
og hafði með í farteskinu tvö eigin lög - virkilega góð - sem
hún frumflutti í Djúpavogskirkju. Fyrir okkur Djúpavogsbúa var
það sérstök ánægja, þegar Kristjana kallaði á svið með sér
hálfgerðan heimamann, Birnu Sif Snæbjörnsdóttur, en hún hefur
m.a. getið sér gott orð, sem einn af þeim flytjendum, er urðu
hvað langlífastir í Bandinu hans Bubba. Sungu þær saman lag
Gershwin, „Summertime“ og gerðu það báðar virkilega vel. Er
greinilegt að Birna Sif á framtíð fyrir sér á sviði sönglistar.
Ég verð að geta þess í lokin, að þegar Kristjana kynnti eitt
laga sinna greindi hún á áhrifamikinn hátt frá kynnum sínum af
Karli heitnum Sighvatssyni og þeirri tilviljun að hún skyldi
standa á þessari stundu við hliðina á þekktasta hljóðfæri þess
tónlistarmanns, er hún hóf feril sinn hjá.
Myndir frá tónleikunum má sjá
hér.
Hugleiðingar í lokin frá Birni Hafþór Guðmundssyni,
sveitarstjóra
Við hjá heimasíðu Djúpavogs höfum reynt okkar bezta til að gera
hátíðinni skil í máli og myndum og þótt öruggt sé að allir verði
ekki sammála umfjöllun okkar reynum við að bera höfuðið hátt og
teljum að ekkert sveitarfélag af okkar stærðargráðu „norðan
Alpafjalla“ geti sýnt fram á sambærilegt magn af myndum og texta
v/ bæjarhátíðar sinnar. Þar er hlutur Ólafs Björnssonar mestur
og á hann heiður skilinn fyrir það hversu síðan er „virk“ og
rétt að upplýsa að við fáum mjög sterk (og nánast alltaf) jákvæð
viðbrögð við þessum ágæta miðli, ekki sízt frá brottfluttum
Djúpavogsmönnum.
Tíðarfarið var hátíðinni vissulega ekki hagstætt þetta árið og
hefur mjög líklega dregið úr aðsókn. Hins vegar er það nú svo að
allt of fáir virðast nenna að leggja land undir fót, þegar boðið
er hér upp á slíkt eyrnakonfekt sem raun ber vitni. Reyndar
verður að viðurkennast að við heimamenn erum að sama skapi að
útnárast allt of mikið hér heima, þegar nágrannar okkar bjóða
upp á sambærilegt. Helzt er að menn hverfi í „bræðslufnykinn á
Borgarfirði“ og „harmonikkuhopp í Staðarborg“, þegar svo ber
undir.
Um þátt fjölmiðla ber að segja sem minnst og líklegt að
kostnaður sem lagður er í auglýsingar, skili sér engan veginn.
Auk þess er ekki að sjá að fjölmiðillinn sem nýtur mestra tekna
vegna auglýsinga, skili miklu til baka með fréttaflutningi eða
annarri umfjöllun, þótt vissulega hafi verið á því
undantekningar.
Undirritaður hefur undanfarin 3 ár orðið vitni að öllum atburðum
Hammond-hátíðanna á Djúpavogi (utan þess að ég missti af
tónleikum í Löngubúð í fyrra þar sem ég var að sækja Andreu
Gylfa, Jakob Frímann o.fl. í flug). Öll árin hefur hátíðinni
lokið í Djúpavogskirkju og er ég þeirrar skoðunar að ætíð hafi
sá dagur orðið hápunktur hennar - ekki alltaf vegna þess að þar
hafi verið „beztu númerin á ferð“, heldur vegna þeirrar
stemmingar sem húsið skapar og sökum hljómburðarins sem margir
flytjendur róma. Ég fullyrði að svo var einnig í gær og ég varð
hrærður og bljúgur í hjarta og þakklátur fyrir þá framsýni,
hugrekki og dugnað sem Svavar og hans tryggustu aðstoðarmenn
(Hlíf og Þórir) hafa sýnt alveg frá upphafi. Sá dugnaður hefur
orðið ýmsum heimamönnum o.fl. góð fyrirmynd og hafa margir
þeirra sótt hátíðina frá upphafi. Nefni ég þar sérstaklega þær
Vegamótasystur og maka þeirra. Ýmis fyrirtæki og einstaklingar
hafa stutt hátíðina fjárhagslega, enda yrði fljótt um hana ella.
Ég verð samt einnig að nefna að enn eru allt of margir sem
virðast halda að það sé nánast formsatriði að komast
fjárhagslega „í gegnum dæmið“ og sýna að mínu mati ekki nægan
skilning á því að menn verða að mæta og greiða sig inn með bros
á vör. Það gera reyndar margir sem betur fer og þeim fer
greinilega fjölgandi. Eru öllum, sem komu að hátíðinni hér með
færðar þakkir fyrir hönd sveitarfélagsins, en það leyfi ég mér
að gera á grundvelli þess að þetta er „bæjarhátíðin okkar“.
Menn gætu spurt; Verður „hún“ að ári? Það hefi ég nú þegar
gjört. Við mig er fullyrt að svo verði og mér skilst að strax sé
byrjað að leggja línur með flytjendur o.fl. Það er vissulega
tilhlökkunarefni og þá er bara að bíða og sjá
...................
|
|
